De paraplu van Saunière
Sinds het verschijnen van het boek L'Or de Rennes van Gérard de Sède in 1967 is er heel wat inkt gevloeid over de oorsprong van de onverklaarbare rijkdom die Saunière aan de dag had gelegd. Er werd de laatste decennia dan ook heel wat gespeculeerd over de schat die de pastoor van Rennes-le-Château moet gevonden hebben.
Maar voor de meeste onderzoekers en auteurs waren de verborgen boodschappen, die Saunière voor het nageslacht bewust had achtergelaten in zijn domein en gerestaureerde kerk, minstens even belangrijk als de schat zelf. Volgens heel wat auteurs zou de priester zijn kerk volgestouwd hebben met kruiswegstaties, beelden, schilderwerken en glasramen vol geheime boodschappen en aanwijzingen, die de oplettende toeschouwer naar de locatie van zijn schat zouden leiden.
De laatste jaren werd dat sprookje van die zogenaamde geheime aanwijzingen serieus doorprikt. De kruiswegstaties en standbeelden van Rennes-le-Château werden door Saunière bij leverancier Giscard gewoon uit een catalogus besteld evenals de glasramen bij het atelier van Henri Feur. De mythe van de rode steen-anomalie in de vloer in Tour Magdala hebben we op deze website ook al ontkracht.
Toch zijn er nog steeds een aantal zaken in en rond Saunières domein die we op zijn minst als verdacht kunnen catalogiseren.
De 33 postkaarten van Saunière
Toen de bouw-en verfraaiingswerken aan Saunières domein en kerk voltooid waren, liet de pastoor van Rennes-le-Château in 1907 een collectie van 33 postkaarten uitbrengen. De prentkaarten waren voornamelijk gewijd aan de prachtig gerestaureerde kerk van Rennes-le-Château, de nieuwe bouwwerken Villa Bethania en Tour Magdala, de exotische tuinen en het oude kasteel.
Enkele van de 33 postkaarten die Saunière persoonlijk uitbracht
(Foto's © André Galaup)
Het was Saunières bedoeling om de pracht en praal van Rennes-le-Château tentoon te stellen zodat er meer volk naar het afgelegen dorp kwam. Het werd een succes. In een brief om zijn inkomsten te rechtvaardigen schreef hij naar zijn bisschop dat vele mensen, die in Rennes-les-Bains een kuur kwamen volgen, de ganse kaartencollectie kochten.
Deze postkaarten werden door de jaren heen door enkele Rennes-le-Château aficionado's verzameld en in 2008 werden ze voor het eerst allemaal samengebracht door de Franse onderzoeker Michel Azens in zijn verder weinig om het lijf hebbende boek Rennes-le-Château, Fenêtre sur Tour.
Verder werd er eigenlijk niet te veel aandacht aan de postkaarten geschonken, tot de jonge Franse onderzoeker Christian Doumergue in 2006 een interessante ontdekking deed. Doumergue zag dat Saunière op de foto's vaak vergezeld was door een paraplu. Niet slechts één of twee keer, maar op 5 verschillende postkaarten kan men de pastoor zien met paraplu.
Saunière aan Villa Bethania met zwarte paraplu
Saunière aan Tour Magdala met zwarte paraplu
Ook liet Saunière de paraplu bewust duidelijk opvallen aldus Doumergue; op één van de prentkaarten zit Saunière op een rots en laat hij een witte paraplu opzichtig contrasteren met zijn zwarte soutane (Doumergue 2006 en Berlier, Doumergue, Dugès & Garnier 2008).
Saunière nabij de watervallen van Saoutadou met opvallend witte paraplu
Waarschijnlijk waren de paraplu's op de postkaarten nog nooit eerder door iemand anders opgemerkt wegens de onduidelijkheid van de zwart-wit foto's en de abominabele toestand door ouderdom waarin de prentkaarten zich bevinden. De vraag is nu: had Saunière gewoon altijd graag een paraplu bij zich of moet men er iets anders achter zoeken?
De figuur op de fresco
Christian Doumergue is van mening dat hier inderdaad een bepaalde geheime boodschap achter schuilt. De paraplu is een symbool of een vorm van codetaal waar Saunière graag de aandacht op wou vestigen. De paraplu is te opzichtig op de postkaarten aanwezig en bovendien toont Saunière hem ook altijd opvallend aan de camera (Doumergue 2006 en Berlier, Doumergue, Dugès & Garnier 2008).
Het was ook Doumergue die voor het eerst een verband zag tussen Saunière en de paraplu op de postkaarten en de geschilderde mysterieuze figuur op de fresco naast de grote beeldengroep achteraan in de kerk van Rennes-le-Château.
De grote beeldengroep en de geschilderde fresco eromheen
(Foto © Beauseant 2014)
De mysterieuze figuur op het rechtergedeelte van de fresco
(Foto © Jean Brunelin en Jean-Pierre Garcia 2007)
In het verleden zagen sommigen er een oud vrouwtje in met een wandelstok. Anderen vonden dat het ging om een geestelijke zoals een bisschop of kardinaal met paarse of rode sjerp. Wanneer men goed inzoomt, kam met goed zien dat het niet om een wandelstok gaat, maar om een paraplu. Doumergue veronderstelt dat het hier om Saunière zelf gaat met zijn alomgekende paraplu. Het lijkt of hij in de struiken van een niet nader bepaald landschap naar iets op zoek was. Het object van zijn zoektocht lijkt helemaal onderaan te liggen: het antieke kapiteel.
Was dit kapiteel het voorwerp waar Saunière naar op zoek was?
(Foto © Jean Brunelin en Jean-Pierre Garcia 2007)
Het is ook nu anno 2014 nog steeds niet geweten wie de fresco in de kerk van Rennes-le-Château geschilderd heeft. Is de fresco het werk van de arbeiders van de firma Castex, waar Saunière ook de wandtapijten en het behang van Villa Bethania had gekocht en die volgens de facturen ook schilderwerken in de kerk hebben verricht? Is het geschilderd door werknemers van Giscard, de firma die het grote bas-reliëf geleverd heeft? Of had Saunière zelf het penseel ter hand genomen? We kunnen slechts speculeren, want er bestaat op dit moment gewoon nog geen duidelijkheid over.
Volgens Doumergue staat één ding wel zeker vast: de aanwezigheid van de paraplu op de postkaarten werd uitdrukkelijk bedoeld om de figuur op de fresco te kunnen identificeren als Saunière zelf. Het vestigt in ieder geval onze aandacht op de geschilderde fresco en is het mogelijk een uitnodiging van de priester om op die plek naar nog andere verdachte elementen te gaan zoeken.
De figuur op de fresco geïdentificeerd als Bérenger Saunière met paraplu
Grand merci à Monsieur Christian Doumergue pour m'aider d'écrire cet article.
Merci à André Galaup, Jean Brunelin et Jean-Pierre Garcia pour les belles photos.
